Auðvitað fæ ég hnút í magann þegar ég heyri fréttirnar af ofbeldi tengdu kynþáttahatri. Úff, ég hef svo sem verið í sporum þolanda í denn, það þótti nú ekki par fínt að maður átti svartan kærasta, fékk þokkaleg að heyra það frá fólki mér nær og fjær...
Svo upplifi ég sennilega útlendinga- og kynþátta fordóma (já og jafnvel hatur) í kringum mig sterkar vegna þess að ég á svartan son og pólska 'fóstur' fjölskyldu.
Það er fullorðna fólkið sem leggur línurnar í þessum efnum. Krakkarnir, þó svo þeir hafi fjörugt ímyndunarafl hafa ekki nægilegt ímyndunarafl til að leggja fæð á einhvern annan vegna litarháttar eða upprunalands. Eða þannig upplifi ég það alla vega. Sonur minn kom heim úr skólanum 7-8 ára gamall og sagði mér ljótan Pólverja brandara. Það var í fyrsta og síðasta sinn sem hann gerði það. Þetta er ekki flókið.
Ég veit vel hverjir það eru sem voru beittir ofbeldi í þetta sinn, þó svo ég þekki þá ekki persónulega. Hef séð þá milljón sinnum á frjálíþróttaæfingum. Stærri hnútur þess vegna. Og svo rifjar maður upp svona atvik...
Ég fæ líka hnút í magann þegar ég heyri fólk tala um Kastljósið í gær og viðtölin við trans gender einstaklingana. Þeir standa mér líka nærri og það krullast upp á tærnar á mér þegar fólk byrjar á kaffistofunni. Gagnvart þeim vitleysingum, sem eru uppfullir af favisku og sleggjudómum hef ég nánast enga þolinmæði. Jú, jú, pínu... En ég þarf virkilega að beita mig hörðu að fara ekki í árásargírinn og leita einhvers staðar djúpt í sálinni að skilningi á fáfræðinni og fyrirgefningu í framhaldinu. En nota bene, aldrei samþykki.
En ojjj... hvað það er ógeðslega erfitt.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli