Einu sinni var ég plebbi

Ég viðurkenni að hér áður fyrr þá stóð ég mig stundum að því að hugsa 'Hva, getur þetta listamannalið ekki bara séð um sig sjálft!'.   Ætli ég það hafi ekki verið á þeim tíma sem ég kaus Sjálfstæðisflokkinn...  Já, já, batnandi fólki og allt það.

Ætli það stafi ekki af smá öfund þegar fólk hugsar svona?  Listamenn eru með aðra forgangsröðun en hinn almenni plebbi.  Það skiptir meira máli að fylgja hjartanu en að eignast eitthvað drasl.  Af hverju eigum við ábyrgðarfulla fólkið að styðja við þá sem gera bara það sem þau elska að gera og við fáum að njóta, á meðan við erum að streða... af því að við veljum það?  Hmmm... 

Súrt væri lífið án tónlistar.  Ég er svo lánsöm að vinna með fullt af listamönnum og snillingum, meðal annars henni Heiðu.  Ég las grein um hana í Fréttablaðinu um daginn en ég hafði ekki hugmynd að hún væri tónlistarmaður.  En það sem ég vissi var að hún er einstök og bætir lífið hjá öllum sem eru nálægt henni með fallega brosinu sínu.  

Mitt helsta framlag til tónlistarsögu Íslands er að ég tók þátt í nafna-samkeppni þegar velja átti nafn á nýtt tónlistarhús í Reykjavík.  Ég las auglýsinguna, gekk rakleitt að tölvunni minni og skrifaði tölvupóst:

Mín tillaga er 'Harpa'.  

Rökstuðningur:

• Harpa er hljómfagurt kvenmannsnafn sem allir þekkja.
• Harpa er heiti á hljóðfæri sem passar náttúrulega einstaklega vel.
• Harpa er eitt af gömlu heitunum á mánuðunum okkar og skemmtileg vísan í gamlar hefðir.
• Harpa fallbeygist í Hörpu og þá fáum við líka sér-íslenskan staf í nafnið.

Mörgum mánuðum og svo sem einu hruni síðar fékk ég sent viðurkenningarskjal og glaðning:

En tónlistarhús er ekkert án tónlistarmanna.  Ef ég hef einhvern tímann gert eitthvað fyrir einhvern sem langar til að 'Pay it forward' þá er upplagt að kíkja á síðuna hennar Heiðu og kaupa svo sem eins og eitt lag af henni fyrir nokkra dollara svo hún finni stuðning og fái innblástur í að semja meira.

'Heiða heldur tónleika í Hörpu...' hljómar nú doldið vel er það ekki?

Páskahugvekja trúleysingjans

"Hvað ætlarðu að gera í páskafríinu?"  Akkúrat það, vera í páskafríi.  Ég ætla ekki að gera neitt sem ég þarf ekki að gera, bara dóla mér, hvíla mig, hlaupa og slaka á.  Og reyndu bara að segja mér að drífa mig að gera eitthvað eða 'Við verðum að nýta daginn...'.  Og þetta er búið að vera besta páskafrí í heimi.  

Í gærmorgun lögðum við hjónin af stað í langan hlaupatúr.  Þegar við erum rétt komin að brúnni yfir Miklubraut sjáum við mann koma skjögrandi í áttina að okkur, greinilega ofurölvi.  Við erum rétt komin framhjá honum þegar heyrist mikill dynkur og við sjáum að hann hefur dottið beint á nefið.  

Eitt sekúndubrot vissi ég ekki hvað ég ætti að gera, maður er hálf óöruggur og hræddur við svona drukkið fólk, en snéri svo við og hugaði að manninum.  Þetta var útlendingur, geri ráð fyrir að hann hafi verið verkamaður frá Austur-Evrópu og þegar ég spyr hann hvort það sé í lagi með hann þá endurtekur hann í sífellu 'I'm sorry... I'm sorry...'.  Ég horfði í augun á honum og sagði að þetta væri allt í lagi 'It's OK', kallaði á Þórólf og saman náðum við að hjálpa honum á fætur.  Hann var svo valtur á fótunum að ég þorði ekki að sleppa honum strax og reyndi að fá upp úr honum hvert hann ætlaði.  Það eina sem hann sagði var 'I'm sorry'.  Þá vorkenndi ég honum svo mikið að ég knúsaði hann og þvílíkt knús, hann ætlaði aldrei að sleppa mér.  Þegar hann loksins sleppti tautaði hann eitthvað og tók nokkur skref í áttina að Þórólfi sem hálf hörfaði undan en þá vildi hann bara knúsa hann líka.  'Thank you... Thank you... I'm sorry....'   Og svo knúsaði hann mig aftur, rosalega fast.

Við horfðum á eftir honum labba inní hverfi, snérum við og gáðum hvort það væri ekki örugglega í lagi með hann.  Hugsuðum um hvað við ættum það gott.  Svo hlupum inn í Kópavog og í tilefni dagsins tókum við Himnastigann og það fjórum sinnum.  Okkar eigið píslarhlaup.  

Í dag var planið að taka æfingu í höllinni en á leiðinni sagði kroppurinn minn mér að hann væri ekki í stuði og þyrfti rólegheit eftir átök síðustu daga.  Kyssti karlinn bless og hljóp áfram niðrí bæ.  Á leiðinn var ég að hugsa um fyrirlestur sem ég fór á með honum Þorgrími Þráinssyni og hafði gagn og gaman af.  Hann talaði um mikilvægi þess að passa uppá að gera góðverk reglulega, hann talaði án þess að hafa glærur (tek mér það til fyrirmyndar næst) og hann sagð meira að segja 'Maður þarf að vanda sig svolítið við lífið...'.  Það fannst mér gaman en fyrirlesturinn minn heitir einmitt 'Að vanda sig við lífið'.

Í því að ég er að hugsa þetta, hleyp ég fram á tvær konur með kort, greinilega týndar.  Ég hugsaði með mér að þetta væri akkúrat dagurinn og hlaupið til að stoppa og hjálpa til ef ég gæti.  Þær voru á leiðinni í Laugardalinn og ég vísaði þeim í rétta átt og kvaddi.  Áfram niðrí bæ og datt í hug að hlaupa að Hallgrímskirkju af því Lilja var nýbúin að mála mynd af henni.   

Niður Skólavörðustíginn, í besta skapinu mínu og framhjá Kaffitári.  Situr ekki Þorgrímur Þráinsson við gluggann og sem ég er að hlaupa framhjá hugsa ég með mér að alla jafna myndi ég bara halda áfram en í dag er öðruvísi dagur og þá ætla ég að haga mér öðruvísi.  Snéri við, skottaðist inn og pikkaði í hann og þakkaði fyrir fyrirlesturinn um daginn.  'Þetta er svona öðruvísi dagur hjá mér...' Thí hí, vandræðalegt.   

'Eva, ert þetta þú að áreita gestina :)'  Situr ekki á næsta borði ný vinkona mín sem er kaffibarþjónn og svo miklu, miklu meira í Nýherjabyggingunni, sennilega eitt vel heppnaðasta eintak af manneskju sem orðið hefur á vegi mínum.  Græddi gæðaknús og hélt svo áfram niður að Tjörn.  Við Fríkirkjuna fann ég næsta fórnarlamb, mann með kort, klórandi sér í hausnum.  Vísaði honum veginn að BSÍ.  

Nú vantaði mig bara einn enn til að ná þremur, því góðverk eru eins og rósir.  Enginn í vandræðum.  Hljóp aftur upp Laugaveginn og þegar ég nálgast Hlemm sé ég mann á kaffihúsi sem horfir út um gluggann og beint á mig.  Hann er svona milli sextugs og sjötugs, með hvítt hár og skegg og situr með eldri konu sér við hlið.  Hann horfir á mig eins og bara hlauparar horfa á aðra hlaupara þegar þeir eru ekki að hlaupa sjálfir en vildu óska þess að þeir væru það.   Ég horði til baka á hann eins og hlaupari sem er að hlaupa, sem sér hlaupara sem getur ekki hlaupið, finnur til með honum og er í leiðinni þakklátur.  Sendi mitt fallegasta bros og þegar ég fór framhjá snéri hann sér við og veifaði.  Allt er þegar þrennt er.  

Akkerið í ólgusjónum

Enn eina ferðina tók ég ákvörðun um að henda mér út í djúpu laugina þegar ég var búin að koma mér svona líka vel fyrir í heita pottinum.

Eftir tæplega tveggja ára starfsferil hjá Betware, þar sem ég get með sanni sagt að ég blómstraði, bæði félagslega og í starfi, sagði ég upp störfum þegar mér bauðst spennandi tækifæri á nýjum stað. Það var langt frá því að vera auðveld ákvörðun en núna eftir tvær vikur hjá Tempo er ég fullviss um að ákvörðunin var góð.  Ég er reyndar eins og barinn harðfiskur þegar ég kem heim á daginn, hausinn á milljón við að tileinka sér nýja hluti en það er góð þreyta, ekki vond og ég hlakka til að fara í vinnuna og reyna að leysa þær þrautir sem liggja fyrir hvern dag.

Í atinu er tvennt sem er algjörlega lífsnauðsynlegt fyrir mig að sinna af alúð meðfram breytingunum.  Annars vegar hlaupin og ég er búin að vera hörkudugleg að mæta á allar æfingar og taka vel á því líkamlega þegar kollurinn er bensínlaus.  Ég er líka búin að stofna nýjan hlaupahóp í vinnunni eða réttara sagt í hverfinu, Tempo hlaup, ásamt félaga mínum, honum Indriða (á ég að gera það?).  Við erum komin með yfir 20 Facebook meðlimi, þar af eru 5 orðnir virkir.   Við hlaupum upp á Klambratún, niðrí bæ að Tjörninni og ég hlakka til að fara með hópinn inní Laugardal og kynna þau fyrir sprettunum hans Gunna Palla!

Hins vega þarf að stunda núvitund og ein besta leiðin til þess er að sinna flóknu prjónaverkefni.  Nú er komin tími á peysu update, ég eftir eina ermi, samsteningu og kantinn  ;)

Vika 8

Bakstykkið

Framstykkin

Og önnur ermin... :)