Miðnæturhlaupið og stóra planið...

Esjuhlaupið var síðustu helgi og ég ákvað að vera ekki með í þetta sinn þó mig dauðlangaði...  Ástæðan að ég ætlaði að vera með í Miðnæturhlaupinu tveimur dögum seinna og hlaupa þá eins og vindurinn!  Laugardagurinn var sérstaklega fallegur og ég hugsaði til vina minna í Esjunni en ég átti líka mjög skemmtilegan dag, skokkaði með bónda mínum, vann heilmikið í garðinum og fór í afmæli.  

Um kvöldið fann ég pestina hellast yfir mig, særindi í hálsinum og þyngsli í hausnum, nei....  Vaknaði með 38,5° daginn eftir.  Fyrsta sem ég hugsaði var 'Ég hefði betur verið með á Esjunni!!!'.  En ohh welll...  á mánudaginn var ég ennþá með smá hita en fann að pestin var að rjátlast af mér, bara stútfull af kvefi.  Tók stöðuna um kvöldmat og ákvað að slá til, vera með og sjá hvað myndi gerast.  Annað hvort yrði ég betri, verri eða eins.    

Það voru tæplega 700 manns sem tóku þátt í 10 km hlaupinu, þar af 350 konur og nokkrar af okkar allra bestu hlaupurum.  Ég var svakalega afslöppuð, leið eins vel og hægt var miðað við aðstæður og naut þess að komast aðeins út.   Hlaupið var mjög skemmtilegt, gaman að tækla brekkurnar og rúlla svo niður seinni hlutann.  Ég hafði hlaupið í 4-5 manna hópi sem skiptist á að taka forystuna en þegar 2 km voru eftir þá fór ég örlítið að gefa eftir.  Einn úr hópnum lítur þá til mín í þann mund sem hann er að fara fram úr mér og segir  skýrt en yfirvegð 'Áfram'.  Ekkert annað, bara 'Áfram'.   Og það var nóg.  Ég negldi mig á hælana á honum og eftir km þá var ég komin í stuð aftur.  Ég seig svo fram úr hópnum aftur og þegar við komum inn í dal sé ég að minn maður er aðeins að dragast aftur úr og þá var komið að mér, snéri mér við og sagði hátt og skýrt 'Áfram!'.  Og þá kom hann til baka líka.  Niður síðustu brekkuna spurði hann mig hvort ég vissi hvað væri langt eftir, já ca. 350 metrar...   Ok, látum vaða.  Og það gerðum við, blöstuðum síðasta spottann eins og sá svarti sjálfur væri á hælunum á okkur.   4. kona í mark á 42:36 sem var langt fram úr væntingum þennan daginn en það var Þórólfur sem átti 'Glory-ið', hann sigraði í hlaupinu!

Merkilegt að þegar við komum heim þá mældi ég mig og þá var ég með 35,6°   Ég marg prófaði og svo mældi Þórólfur sig til að tékka á mælinum, þá var hann með 35,8° ???   Við fórum þá stórlega að efast um mælinn og mældum Gabríel, hann var með 37°.   Daginn eftir var ég aftur orðin 'eðlileg' eða með 36,8° eins og ég mælist venjulega með þessum mæli (eyrnamæli).   Ætla að prófa að mæla hitann aftur eftir næsta keppnishlaup í gamni.   

Við hjónin ennþá með 'Runners High' eftir hlaupið, settumst fyrir framan tölvuna, googluðum 'Spring Marathons in Europe' og skráðum okkur í maraþon í Mílanó í apríl á næsta ári!  Það verður fyrsta maraþonið hjá okkur í 6 ár og fyrst að við erum farin að hugsa langt og stórt þá er stóra planið hlaupalega sérð, eins og hér segir:  

• Hálft maraþon í Munchen í október
• Heilt maraþon í Mílanó í apríl
• Laugavegurinn í júlí

Annars er ég rétt að fara að sjá til sólar núna eftir viku sem einkenndist helst af snýtum og hóstum.  Skemmtileg helgi framundan hjá okkur, ekkert keppnishlaup en samverustundir með góðum vinum og sumarfjölskyldugleði með vinnunni hans Þórólfs.    

Gullspretturinn 2013

Ég vissi það!   Gullspretturinn var æðislegur og heldur sannarlega sessi sínum sem skemmtilegasta hlaup... í heimi!

Við lögðum í hann á laugardagsmorgun eftir að Gabríel var búin að bera út og aldrei þessu vant vorum við næstum því of snemma í því.  Vorum ótrúlega skipulögð, búin að pakka daginn áður og með allt á tæru.  Veðrið var frábært, hlýtt og sólin glennti sig öðru hvoru.  Fyrirfram vissi ég að það voru tvær konur sem eru sterkari en ég með, svo stefnan var sett á 3. og að hlaupa mitt besta hlaup í brautinni, sem þýðir fyrir mig að hlaupa þetta vaxandi, velja bestu leiðina og njóta!  Í skráningunni hittum við Doktorinn og hann tjáði okkur að allt kvennalandsliðið í handbolta, Ólympíu og heimsmeistarar, tækju þátt, hmmm þær eru nú örugglega ekki vanar að vaða ár og drullu...  

 Í ár var þetta ansi blautt, mýrin þung en ég beitti járnaga í að fylgja bakkanum og lét ekkert plata mig af leið.  Það var miklu meira vatn í skurðunum og á vaðinu var vatnið vel upp fyrir mitti, í fyrra var það rétt upp að hnjám.   Ég sýndi mikil tilþrif á þessum parti, eftir að hafa böðlast hálfa leið missti ég einn stóran og sterkan fram úr mér.  Tók þá til minna ráða og í stað þess að vaða, spyrnti ég mér og lét mig renna í vatninu eins langt og ég gat, upp aftur, spyrnti og rann.   Mjög lítið þokkafullt við þessar aðfarir en skilaði mér fram úr gaurnum aftur!  Leiðin frá vaðinu hefur aldrei virkað eins stutt og frábært að tæta síðustu fjöruna og í mark, 3. kona, og eintóm gleði.  Eftir að hafa damlað dágóða stund í Fontana var verðlaunaafhending í gamla gróðurhúsinu og þriggja rétta máltíð fyrir tvo á Hótel Eddu á Laugarvatni kom í minn hlut.

Næst lá leiðin í bústaðinn og við komum okkur vel fyrir og slökuðum aðeins á.  

Um kvöldið var okkur boðið í heljarinnar grillveislu á Sólheimum en húsfreyjan tók líka þátt í Gullsprettinum og það í fyrsta skipti svo það var nóg um að skrafa.   Frábær kvöldstund með yndislegum vinum.

Á laugardagsmorguninn fórum við Þórólfur með stelpurnar í Kerið en leyfðum guttanum okkar að hvíla sig á meðan.    Eftir ræs og hádegimat gátu krakkarnir þrefað endalaust um, í hvaða sundlaug ætti að fara!  Við  keyðum upp á Borg en þar var stappfullt svo við enduðum á Selfossi, sem hentaði vel því þá gátum við keypt inn fyrir kvöldið.   Eftir nokkra tíma í sundi var hungrið þvílíkt að við versluðum og elduðum mat fyrir 10 manns, það fór engin svangur í rúmið á sunnudaginn, það er sko alveg á hreinu.

Eftir sundferð á sunnudagsmorgun í bústaðnum fannst okkur tilvalið að fara Þingvallaleiðina heim þar sem það var nú einu sinni þjóðhátíðardagurinn okkar.  Hentum upp úr töskunum þegar heim var komið og náðum að kíkja niðrí bæ og vera hefðbundin, þ.e. skjálfandi úr kulda að horfa á skemmtiatriði á Arnarhóli.  Note to self: Taka með lopapeysu í bæinn.  ALLTAF. Og auka jakka.  Hljýjan.  Sama þó það sé logn og sól þegar maður leggur af stað.  

Crash and burn...

Jæja, þá er hræðilega hlaup sumarsins afgreitt!   Þetta byrjaði nú samt allt saman nokkuð vel.  Við Þórólfur, sóttum Jóa frænda og rúlluðum upp í Mosó til að taka þátt í Álafosshlaupinu, sem er 9 km utanvegahlaup.  Þetta er eitt af mínum uppáhalds og ég á margar góðar minningar.   Í fyrra setti ég pb í brautinni og hljóp á 38:06, ég er í svipuðu formin núna og reiknaði með að geta jafnvel gert betur þar sem aðstæður voru mjög góðar.

Allt gekk eins og í lygasögu fyrstu 4-5 km, mér leið vel og pjakkaði upp brekkurnar með fyrstu konu vel í sjónmáli.  Ég var komin með þokkalegt forskot á næstu tvær á eftir mér og lífið dásamlegt.  Allt í einu fæ ég snarpan sting upp undir þindina.  Hmmm... hvað var þetta?  Ég rúlla áfram og nú er löng brekka niður framundan.  Stingurinn eða takið eykst og ég finn að ég er að fá magaverk og þarf að komast á dolluna.  Farging sjitttt...   Ég verð að draga úr hraðanum, sem er alveg blóðugt niður brekkuna og sé að bilið milli mín og næsta manns á undan breikkar.   Ég er á þessum tímapunkti að velta fyrir mér hvort það sé einhver möguleiki að halda út alla leið í mark eða hvort það sé bara tímaspursmál að missa stelpurnar fram úr mér.  Eftir 6,5 km ná þær mér og sigla fram úr.  Þarna er ég komin í keng og nú er ég að velta fyrir mér möguleikunum: a) Hlaupa inn í næsta garð, dömpa og ná þeim svo aftur :-/   b) Hætta í hlaupinu og reyna að finna styttri leið í mark.  c) Skokka restina og klára...    

Auðvitað varð c) ofan á, a) maður gerir ekki svoleiðis og b) maður gerir helst ekki svoleiðis heldur...

Síðustu 2 km voru allt í lagi, ég hljóp bara þannig að ég héldi haus og hægðum, leið ekkert svo illa á þessum kafla, nema bara andlega!!!   Um leið og ég kom í mark, gat ég ekki haldið haus eða öðru lengur og sennilega af því ég var búin að pína mig þetta lengi, þá borgaði ég fyrir með þvílíkum magakrömpum og endaði á að kasta upp, en n.b. inná klósetti eins og dannaða konan sem ég er.  Var hálf skjálfandi á beinunum í smá stund en ég var fljót jafna mig, fékk mér recovery og skokkaði niður með bónda mínum.  

Þórólfur massaði þetta og sigraði í hlaupinu og Jói frændi átti líka góðan dag.  Þurfti alveg að nota heilmikinn viljastyrk til að samgleðjast mínum mönnum (sem tókst!) en ekki drekkja mér í sjálfsvorkunn (sem ég gerði ekki :þ

Maður fer svo yfir svona misheppnað hlaup í huganum, milljón sinnum og reynir að finna út hvort maður hefði getað gert betur en ég komst að þeirri niðurstöðu að svo var ekki.  Maður getur harkað af sér ef maður er móður eða þreyttur í löppunum, talað sig til og notað hausinn.  En það er bara ekkert sem maður getur gert ef maður fær í magann, alveg sama hvað hausinn er sterkur og þannig er það bara.  

Grunar að það séu tveir til þrír þættir sem orsökuðu þetta ástand.  Ég var lasin í síðustu viku, með magakveisu og þó svo ég hafi ekki fundið neitt fyrir því síðustu daga þá hef ég sennilega ekki þolað keppnisátökin strax.  Svo var næringin fyrir hlaup ekki eins og vanalega, tímasetningin er þannig að ég hefði helst þurft að borða svona þrjú, hálf fjögur en ég náði því ekki í vinnunni svo ég var alveg á síðasta snúning með það.  

Nú er ég búin að skrifa um þetta og þá þarf ég ekki að velta mér meira upp úr þessu.  Næst á dagskrá Gullspretturinn og mig grunar að það verði frábært!

Rangur misskilningur

Við hjónin vorum búin að plana rómantískt 'get-away' á föstudaginn.  Þórólfur græjaði gistingu á Hotel Marina, ég pantaði miða fyrir okkur á Tengdó í Borgarleikhúsinu og Mamma tók að sér börn og bú í tæpan sólarhring á meðan.

Snemma í vikunni fékk ég vinabeiðni á Facebook frá manni sem ég þekki ekkert, virðulegum lögfræðing hér í bæ og ég sendi smá skilaboð til baka:

Fékk vinabeiðni frá þér en er ekki viss um að það hafi verið viljandi, þekkjumst við? 

Kv. Eva 

Eftir tvo daga kom svar (stytt, nöfn og heimilsföng fjarlægð):

Sæl, Líklega hefur þessi vinabeiðni bara komið óvart. Ég var að búa til atburð í fyrsta skipti og það skýrir þetta. Hef óvart ýtt á takka. Er enn að fást við þessar flækjur sem eru marghverjar illleysanlegar. Efast um að ég bjóði aftur í boð á Facebook nema með aðstoð mér betra fólks. Við - fyrst allt þetta hefur gerst - getum ekki annað en boðið þér og þínum maka að taka þátt í fárviðrafagnaðinum, sem á að heita sumarfagnaður eða dúfnaveisla hér kl. 17.30 á föstudaginn kemur, þ.e. 7. júní.

Þetta var of skemmtilegt til að láta eiga sig og ég svara:

En skemmtilega rangur misskilningur, þetta kann ég að meta eins og margt annað sem er óvænt í lífinu. Ég lenti sjálf í því að senda óvart vinabeiðni á þekktan söngvara hér í borg sem ég þekkti ekkert og ég hef unnið við hugbúnað í 15 ár, svo það getur kárlega hent hvern sem er.

Ég myndi eindregið ráðleggja þér að láta ekki deigann síga og halda áfram að búa til atburði á Facebook. Við hjónin erum reyndar að fara í leikhús á föstudaginn að sjá Tengdó en hver veit nema við náum að grafa upp ævintýramanneskjurnar í okkur og finna hugrekki til að heilsa upp á ykkur fyrst.

Bestu kveðjur, Eva

Ég reiknaði svo með að þessar línur myndu ljúka málinu en svo var ekki.  Daginn eftir kom svar:

Þið skuluð endilega líta við áður en farið er á leiksýninguna. Hér verður alls konar fólk og líklega ekki minna leikhús!! Tilviljanir eru líklega það öruggasta sem kemur fyrir mannskepnuna. Sem sagt: Boðið hefst ca kl. 17. Gert er ráð fyrir að hafa gestina úti við en þeim verður samt hleypt inn geri verulega rigningu. 

Hmmm... ættum við kannski að láta vaða:

Takk kærlega, tek þessu sem alvöru boði núna og við hjónin sitjum hérna og brosum prakkaralega til hvors annars. Finnst þetta pínulítið vera eins og áskorun og við erum mikið keppnisfólk!

Planið var að leggja í hann héðan klukkan hálf fimm, strax eftir vinnu, koma okkur fyrir á hótelinu, fá okkur smá bita og kíkja svo í veisluna áður en við héldum í leikhúsið.  Það er skemmst frá því að segja að það gekk ekki upp!   Sonja kúkaði upp undir eyrnasnepla á leiðinni heim frá dagmömmunni, ég þurfti að smúla hana í sturtunni áður en ég afhenti mömmu barnið, fundur í vinnunni hjá Þórólfi dróst á langinn og við vorum ekki komin niðrí bæ fyrr en rúmlega sex.   Timinn  var of naumur til að fara út að borða þannig að við gripum með okkur Búlluborgara upp á herbergi...  Rétt náðum að shine-a okkur aðeins til fyrir leikhúsið og ekki séns að ná því að koma við í veislunni.  Vorum bara verulega svekkt yfir því...

Í leikhúsið fórum við og sýningin var alveg frábær, snerti okkur sérstaklega.  Við hittum vinkonu okkar á leiðinni úr leikhúsinu sem skutlaði okkur í bæinn.  Klukkan rétt rúmlega tíu... ættum við að kíkja við og sjá hvort það sé eitthvað um að vera ennþá?   

Við fundum rétta húsið og jú viti menn þarna var fólk á vappi í garðinum.  Kíktum inn og þar tók nýi FB vinur minn hlýlega á móti okkur og bauð okkur hjartanlega velkomin.  Jiiii hvað það var gaman hjá okkur! Við kynntumst fullt af nýju fólki, spjölluðum út í eitt, það var spilað á píanó og sungið.  Við vorum með síðustu gestum út, vel eftir miðnætti, sammála um að við hefðum sjaldan skemmt okkur eins vel.  Þetta er lífið!

Lognmollan

... eða ekki.  Eftir frábært frí hjá systur minni og mági í Þýskalandi þá var ég fljót að detta inn í mína rútínu sem þýðir endalaust fjör og minna um slökun :)

Daginn eftir að við komum heim var fyrsti formlegi viðburðurinn á dagskrá en það var Víðavangshlaup í Öskjuhlíðinni til styrktar MFMB sem voru að safna peningum fyrir blind börn á Íslandi.  Ég get ekki sagt að ég hafi verið í besta stuðinu mínu, var hálf skrýtin í maganum og lúin eftir ferðalagið en ekkert stórvægilegt.   Það voru háttí 300 manns með í hlaupinu í ár og stemmningin einstök.  Brautin er mjög krefjandi, hlaupið á malarstígum til að byrja með niður að sjó og svo pjakkað upp, alla leiðina að Perlunni og svo var bara að láta sig gossa niður og í mark.  Ég fór yfirvegað af stað og passaði að sleppa ekki fyrstu konu úr augsýn og eftir ca. 2,5 km náði ég forystu og hélt henni í mark.   Við vorum samstíga hjónin, Þórólfur var fyrstur karla og ein skemmtilegasta verðlaunaafhending sem ég man eftir setti punktinn yfir i-ið á þessu vel skipulagða og skemmtilega hlaupi!

Daginn eftir var Sjómannadagurinn og eftir góða törn í garðvinnu drifum við okkur niðrí bæ með krakkana og afa Þór.  

Á mánudaginn var komið að skuldadögum, fór ég öfug heim úr vinnunni og lagðist í pest, með hita og magakveisu og lá eins og klessa í 3 daga.  Þrátt fyrir að vera hitalaus þá var ég alla vikuna viðkvæm í maganum og það er nokkuð ljóst að ég fitnaði ekki þessa vikuna... enda bara ágætt því helgin framundan var fyrri allan peninginn...